November 2012, ik ( 25 jaar ) ga met m’n moeder mee voor een darmonderzoek in het ziekenhuis. We zouden gaan voor onderzoek om te kijken of er allergieën waren i.v.m. enorme last van haar darmen, dacht ik….. Maar helaas had het een hele andere uitkomst. Het onderzoek duurde enorm lang, dus op een gegeven ben ik naar de balie gelopen, daar kwam ik de arts die het onderzoek uitvoerde tegen. Hij vroeg: ben jij de dochter van….? Ja dat ben ik!! Daar kreeg ik te horen dat ze plekken hadden gezien die niet goed waren en ik werd meegenomen naar de ruimte waar mama lag. Toen ik binnen kwam, zag ik het verdriet in haar ogen en ze schudde nee… Onder dat ik dit opschrijf, rollen de tranen weer over m’n wangen. De uitspraak: de wereld onder m’n voeten vandaan, ja dat was echt wat 't was. Hoe dan?? Gaat mama dood? Nee toch?! Altijd m’n grootste angst geweest.

Het is augustus 2005 wanneer mijn moeder ziek wordt. Borstkanker. Ik ben dan net zwanger van mijn dochter. Chemokuren volgen en in maart 2006, een week na de geboorte van mijn dochter, wordt ze geopereerd. Een borstamputatie. Hier knapt ze goed van op. Eind 2012 wordt ze helaas weer ziek. Weer borstkanker en krijgt ze weer chemokuren. In juni 2013 lijkt ze op te knappen, maar moet ze na een controle in het ziekenhuis blijven.

In 2001 overleed mijn zusje. Ze was 15, ik 17. Ze kon het leven niet meer aan en nam afscheid met mijn insuline. Vier dagen lang lag ze aan de beademing, en in die vier dagen sloot ik mijzelf volledig af. Ik voelde de pijn, maar ik kon het niet toelaten. Overleven was het enige wat ik kende. Ik moest sterk zijn. Ik was immers al moeder van een zoontje van één.

Zomervakantie 2018. Na een paar dagen bijkomen gaat op 20 juli in de vroege ochtend de telefoon, het is mijn moeder. Ze zegt me dat het niet goed gaat met papa en vraagt of ik rustig aan hun kant op wil komen. Terwijl ik mijn spullen pak voel ik aan alles dat ik niet hoef te haasten omdat ik al te laat ben.

Toen ik op 21-jarige leeftijd mijn eerste kindje verloor, mijn oma overleed en mijn opa zelfmoord pleegde binnen een tijdspanne van 8 weken, stortte mijn wereld in. Mijn opa en oma waren mijn steun; zij waren de mensen naar wie ik ging als het leven moeilijk werd en waar ik zonder oordeel mijn verhaal kwijt kon. Hoewel velen mijn opa als een lastige man beschouwden, was hij voor mij samen met mijn oma een belangrijke steunpilaar. Het verdriet om het verlies van mijn eerste kindje en het wegvallen van mijn vertrouwde steun was intens en overweldigend.

Lieve Marnel, als ik dit schrijf is het 31 december 2024, eind van de middag. Buiten wordt al stevig vuurwerk afgestoken. Wat haatte jij vuurwerk! Onze hondjes konden er slecht tegen en jijzelf kreeg door de schrik van elke keer een harde knal een pijnscheut in je spieren.