Mijn krachtige moeder en kanker: Een intens verhaal over rouw en liefde

De weken erna volgden onderzoeken, eind november kregen we te horen dat er uitzaaiingen waren naar haar lever die niet operabel waren. Mama gaf aan niet ziekenhuis in/uit te willen, maar nog kwaliteit van leven te willen hebben. Toen zei de arts: maar kijk eens wat je om je heen hebt zitten? (m’n vader, wel gescheiden, maar nog zulke goede vrienden) , 2 broertjes en ik waren mee.  Dat was een rake vraag, want dat heeft ervoor gezorgd dat ze er voor wilde gaan. 3 chemokuren en dan kijken of 't operabel zou zijn. Ze onderging dit alsof 't niks was, altijd helemaal top gekleed en met der mooie rode lippenstift op naar het ziekenhuis. Zo bijzonder en knap! Hoe zwaar het ook was, klagen deed ze niet aan. Ze ging hiervoor, dus dan ook echt. Geen suikers meer, alleen maar gezond eten (al deed ze dit altijd al) het moest allemaal nog serieuzer. En ja hoor, het was operabel! Eerst lever operatie, daarna darm operatie. En toen nog 5 chemokuren.

Daarna is het 3 kwart jaar rustig geweest, tot het weer terug kwam op haar lever. En maar weer een operatie, herstellen deed ze zo sterk. Ze heeft na het ontslaan uit het ziekenhuis na de verschillende operaties, geen moment in bed gelegen thuis! Dit is hoe zij het wilde en deed! Zoveel bewondering voor.

Het leven veranderde, we zijn veel bewuster gaan leven. Zo genieten van alle (kleine) dingen. Het heeft ons als gezin veel gebracht, ook al was het vaak heel zwaar. Elke keer de onzekerheid en je mama zo te zien. Onze band is zo extreem hecht moeder-dochter.

Gedurende de periode ook nog operaties aan der long en stemband gehad. Ook hiervan herstelde ze super goed! Wat een onwijs sterke vrouw.

Oktober 2022, mama kreeg onwijze last van haar rug. Uiteindelijk op de SEH beland, omdat het niet meer ging. Daar hebben ze een mri scan gemaakt. 30 minuten later werden we door de arts de familiekamer ingeroepen, ja toen dacht ik al: Neee, daar gaan we weer…mama en ik hadden elkaars hand vast en we kregen het bericht dat er een grote knikker in d'r rug zat. Ze had inmiddels krachtsverlies, zoveel pijn. Die knikker moest eruit, maar was een heel lastige operatie. Dit konden ze alleen in een gespecialiseerd ziekenhuis. Hier zou nog 2 weken overheen gaan, ze is opgenomen in het ziekenhuis om de pijn medicatie via infuus toe te dienen. Op een gegeven moment ging naar 't toilet gaan ook niet meer. Dus een katheter was noodzaak. Mama wilde graag naar huis, ze werd gek in het ziekenhuis.

Helaas ging het eenmaal thuis nog slechter en moesten we weer met spoed op vrijdag naar het ziekenhuis, ze is op zaterdag met spoed geopereerd. Deze operatie duurde 6 uur. Onwijze spanning en hoe zou mama hier uitkomen? Zaten best wat risico’s aan vast, maar toen we bij haar langs mochten, kon ze haar tenen bewegen, zo wat waren we gelukkig! Wel had 1 been moeite, en had uitval op bepaalde plekken, maar lopen zou ze hoe dan ook weer gaan doen, gaf ze zelf aan! Altijd optimistisch en stoer. Nou dit gebeurde ook, niet zoals vanouds, maar het kon.

2 weken daarna kregen we de uitslag van het weefsel in d'r rug. Dit verliep gek, want we kregen een berichtje binnen en hebben zelf ingelogd op de site van het ziekenhuis en daar stond het: een uitzaaiing. Dus weer kanker!! De weken erna volgden er heel wat bestralingen, mama was erg moe. Ik was bang dat ze 't optimisme wat ze altijd had kwijt was, ik wilde haar helpen, haar eruit krijgen.

Eind maart 2023 zaten we in het ziekenhuis bij de longarts, omdat ze elke keer benauwd was en ze af en toe stukjes met bloed ophoestte. De longarts heeft gekeken naar de laatste scan en geluisterd naar haar longen. Hij vroeg ons of we die dag nog plannen hadden, want we moesten eigenlijk gelijk door naar de SEH voor verdere onderzoeken.

Daar zaten we weer, er werd een corona test afgenomen, en ja hoor ze had corona. Zelf probeerde ze daardoor weer positief te zijn, maar ik was dat niet. We werden in een kamer geplaatst en mochten er niet uit vanwege besmettingsgevaar. Als er een verpleegkundige kwam, was diegene van top tot teen ingepakt. Hier hebben we samen erg om gelachen. Toch een ct scan in een speciale corona kamer. Daar zagen ze een grote plek op haar long, bij haar luchtpijp. Weer was het raak…

Die week vond ze zwaar, er zouden verdere onderzoeken gepland worden. Mama was nooit happig op de scans, maar nu wilde ze actie. 31 maart was ze erg zwak en is er een arts gekomen, saturatie was goed genoeg, dus toch wachten op verdere onderzoeken.

1 april, de dag erna, was ze nog zwakker en zo benauwd, ze is met m’n broertje en oom  (Ik was op dat moment aan 't coachen op het hockeyveld en ze wilden me niet ongerust maken) eind van de dag naar het ziekenhuis gegaan. Ze lag aan de zuurstof, verschrikkelijk haar zo te zien. Ze kon niks meer, zo zwak was ze. Mentaal nog wel sterk. De 10 dagen erna zal ik voor mezelf houden, was 23 van de 24 uur per dag bij haar, het was heel heftig, maar ook mooi. We hebben mooie gesprekken gevoerd en nog gelachen, maar ze had het zo zwaar.

11 april 2023, de dag dat mijn allerliefste mamski euthanasie heeft gekregen. De liefste, sterkste en mooiste mama die ik maar had kunnen wensen. M’n grootste angst was altijd om haar fysiek te verliezen, dit zeg ik bewust, omdat ze altijd verweven blijft in mijn leven. Ik heb haar beloofd om het leven te gaan rocken! We zijn 2 jaar verder en ik huilde tot een paar weken geleden nog steeds bijna elke dag, wat mis ik haar ontzettend. Het huilen is oké, al doet het soms letterlijk pijn, het verdriet en het gemis…En voor m’n wallen is het ook niet het beste medicijn 😉. Maar ik kan ook hardop lachen als ik weer eens een filmpje terug kijk van haar. Wat ben ik trots dat zij mijn mama is.

In de afgelopen 2 jaar zijn er naast extreem verdriet, veel dingen veranderd bij mezelf in de positieve zin. Ik heb bij José (een geweldige pure rouwcoach) een traject gevolgd en heb een hele periode therapie gehad bij een super fijne psycholoog. Heel dankbaar voor de hulp van deze 2 geweldige vrouwen. Allebei heel helder en een duidelijke spiegel kreeg ik voor. Wat ik bij beiden heb geleerd is dat ik echt ben gaan voelen wat goed is voor mij? Ik mag liever zijn voor mezelf en beter voor mezelf zorgen. Dit zei mama overigens ook altijd al, maar ik was nogal hardleers.

Ondanks dat ik het leven echt wel vaak heel zwaar vind zonder haar, voel ik ook dat ik onwijze stappen maak en weet ik zeker dat zij heel trots is. Ik praat nog vaak tegen haar en als ik grappige dingen meemaak, moet ik nog harder lachen bij het idee dat zij meekijkt en meelacht.

Rouwen is wel een eenzaam proces vind ik en ik vond het de eerste maanden heel ingewikkeld, wanneer gaat 't anders voelen? Hoe werkt het? Waar doe ik goed aan? Ik wilde heel veel antwoorden op vragen die ik helemaal niet hoefde te krijgen. Zoals José altijd zei: dwars door de pijn heen gaan. En dat is echt wat het is, ik ga het aan en er doorheen! Vroeger hoorde je altijd: ja het moet een plekje krijgen, het wordt minder. Laat ik het zo zeggen: het hoeft geen plekje te krijgen, ik ga haar altijd meenemen in alles, ze zal er altijd blijven. En natuurlijk niet letterlijk, maar jullie snappen wat ik bedoel. En tot nu wordt het rouwen niet minder, maar wel anders en ook dat is oké.

De weken naar kerst enz. toe vond ik heel zwaar, heb ik ook gedeeld met veel mensen om me heen. Vroeger was ik altijd een clown en hield ik iedereen en mezelf voor: met mij gaat 't allemaal wel goed! Ik was eigenlijk altijd alleen met anderen bezig, ik deed er in die zin niet toe. Nu durf ik eerlijk te zijn als 't even niet goed gaat, dat helpt me. En als mensen dan weglopen bij me, zijn het niet mijn mensen. (zeg ik heel stoer, maar is wel hoe ik 't inmiddels voel)

M’n allerliefste mama verliezen en het rouwen is oprecht heel zwaar, maar toch kan ik ook dankbaar zijn. Ik ga niemand zeggen: zo zou ik t doen.. Maar als je maar een beetje voelt dat je hulp wil, pak het aan, want het gaat je echt helpen. Of het is van familie, vrienden, psycholoog, rouwcoach. Ik heb zoveel ( gehad ) aan verschillende mensen.

Het leven leven! En het leven rocken!

Milou