In 2001 overleed mijn zusje. Ze was 15, ik 17. Ze kon het leven niet meer aan en nam afscheid met mijn insuline. Vier dagen lang lag ze aan de beademing, en in die vier dagen sloot ik mijzelf volledig af. Ik voelde de pijn, maar ik kon het niet toelaten. Overleven was het enige wat ik kende. Ik moest sterk zijn. Ik was immers al moeder van een zoontje van één.
Chaos en onzekerheid bepaalden mijn jeugd, en na haar dood ging ik door alsof er niets was gebeurd. Maar ik leefde niet echt – ik bewoog, ik ademde, ik vulde de dagen, maar ik voelde niets. Mijn verdriet vond geen ruimte, en terwijl het zich ophoopte, bleven de trauma's zich opstapelen. Totdat mijn lichaam en ziel niet langer konden dragen wat nooit was verwerkt.
De druppel kwam in 2017.
Ik was zwanger van een tweeling. Maar aan het einde van mijn zwangerschap stopte het hartje van Liam. Mijn gevoel schreeuwde al dat er iets mis was, maar niemand luisterde. Niet de specialisten, niet de mensen om mij heen. En ik, zoals ik altijd had gedaan, slikte het in. Totdat het niet meer kon.
Met spoed werden ze gehaald. Liam was er niet meer. Jace, wonderkind, vocht zich terug naar het leven. Maar ik? Ik stortte in. Mijn lichaam was op, mijn hart gebroken. PTSS nam me over. De paniek, de waanideeën, de nachtmerries – alles wat ik al die jaren had weggedrukt, brak in volle kracht door.
En toch... ergens in die diepe duisternis voelde ik het: het moest anders.
Niet meer overleven. Niet meer laten zien hoe sterk ik kon zijn. Niet meer doen alsof het leven mij niet had geraakt. Ik koos voor een liefdesreis naar binnen. Ik leerde voelen. Echt voelen. Het verdriet, de pijn, de angst – alles waar ik zo lang voor was weggelopen. Ik leerde hoe diep trauma zich in je lichaam nestelt en hoe het loslaten niet gaat over 'vergeten', maar over doorvoelen.
Nu help ik anderen.
Als Holistisch Therapeut en ervaringsdeskundige, met mijn Projector-zijn en Emotionele Autoriteit als kracht, zie ik razendsnel de onderliggende patronen bij anderen. Ik voel waar pijn vastzit en help mensen bewust worden van wat ze weggestopt hebben – niet om hen te forceren, maar om hen zachtjes te begeleiden naar wat wél gevoeld mag worden. Want als ik iets heb geleerd, is het dit: je heelt niet door te negeren, maar door lief te hebben wat ooit pijn deed.
Ik ben dankbaar voor mijn pad. Hoe rauw het ook was, het heeft mij geleid naar waar ik nu ben: vrij, in mijn kracht, en met het lef om buiten de gebaande paden te leven. En vooral: met de liefde om anderen te helpen hetzelfde te doen.
Liefs,
Janneke Bulens van Ruimte & Rust
Reactie plaatsen
Reacties
Jeetje, wat een verhaal 😔 maar super mooi dat je er nu anderen mee helpt!! Ik blijf je volgen!