Inmiddels zijn we in 2025 belandt, een jaar dat voor velen voelt als een nieuw begin. Toch hoor ik regelmatig vrouwen delen dat het lijkt alsof ze hun dierbare ‘hebben achtergelaten’ in 2024, vooral wanneer deze dierbaren recent zijn overleden. Dit gevoel van 'loslaten' kan zwaar wegen maar waar komt dit gevoel vandaan, en hoe kunnen we het omarmen als een kans voor herstel en persoonlijke groei? In deze blog duik ik hier dieper in en bied ik perspectieven die jou weer wat verder (kunnen) helpen.
Waarom voelt het zo?
Het idee dat je iemand hebt ‘achtergelaten’, komt voort uit de complexe energie van rouw, herinnering, en vooruitgang. Hieronder zie je 3 belangrijke redenen waarom dit gevoel zo sterk kan zijn:
> Een symbolisch jaareinde
De overgang naar een nieuw kalenderjaar markeert vaak een nieuw hoofdstuk. Terwijl velen dit zien als een kans om vooruit te kijken, kan het voor vrouwen in rouw voelen alsof ze een afgesloten hoofdstuk achterlaten – een jaar waarin hun dierbare nog fysiek aanwezig was. Het idee dat er nu een ‘voorbij’ is, maakt de pijn van hun afwezigheid tastbaarder.
Voorbeeld: Denk aan een vrouw die in 2024 haar moeder verloor. De feestdagen markeerden het eerste jaar zonder haar moeder, en nu voelt het alsof ze met elke nieuwe dag verder van haar verwijderd raakt.
> De druk om door te gaan
In onze maatschappij wordt over het algemeen verwacht dat we maar vooruit blijven gaan. De start van een nieuw jaar brengt vaak druk met zich mee om doelen te stellen, plannen te maken, en ‘positief’ te zijn. Voor vrouwen die rouwen kan dit voelen als een onmogelijke opdracht: hoe kun je vooruitkijken als je hart nog in het verleden leeft?
Voorbeeld: Een vrouw die haar vader verloor, voelt zich overweldigd door collega’s die enthousiast hun doelen voor het nieuwe jaar delen, terwijl zij moeite heeft om de dagelijkse routine op te pakken.
> De angst om te vergeten
Veel vrouwen vrezen dat vooruitgaan betekent dat ze hun dierbare vergeten. Het lijkt alsof elke stap vooruit hen verder verwijdert van de herinneringen, de liefde en de verbinding die ze met hun dierbare deelden.
Voorbeeld: Een vrouw merkt dat ze minder vaak aan haar overleden vader denkt, en dit vult haar met schuldgevoel. Ze vraagt zich af: “Ben ik hem aan het vergeten?”
Positieve perspectieven
Het is belangrijk te beseffen dat het gevoel van ‘achterlaten’ vaak een interpretatie is, en niet de realiteit. Je overleden dierbaren zijn namelijk altijd bij je – niet fysiek, maar in je hart, je herinneringen en je acties. Hier zijn drie krachtige redenen waarom je ze niet achterlaat:
> Ze zijn altijd een deel van jou
Je dierbaren leven voort in jou – in je gewoonten, je keuzes en zelfs in de kleine dingen die je dagelijks doet. Hun liefde, waarden en lessen zitten in je verankerd. Ze verlaten je niet; ze zijn verweven in wie je bent.
Voorbeeld: Een vrouw die altijd met haar moeder bakte, voelt een diepe verbinding wanneer ze in 2025 haar eigen kinderen leert bakken. Haar moeder is er nog steeds, in haar hart en haar acties.
> Vooruitgaan is een eerbetoon
Elke stap vooruit is een eerbetoon aan hun nalatenschap. Door te groeien, te leren en te leven, houd je hun herinnering levend. Het is geen verraad, maar juist een manier om te laten zien dat hun impact blijvend is.
Voorbeeld: Een vrouw besluit haar vader te eren door vrijwilligerswerk te doen in een dierenopvang, iets waar hij gepassioneerd over was. Zo geeft ze betekenis aan zijn leven en zijn waarden.
> Je mag/kunt liefde en rouw samen dragen
Het is een misvatting dat je los moet laten om verder te gaan. Liefde en rouw kunnen naast elkaar bestaan. Door jezelf de ruimte te geven om beide te voelen, creëer je een balans waarin je zowel je emoties als je groei kunt omarmen.
Voorbeeld: Een vrouw schrijft een brief aan haar overleden moeder waarin ze haar liefde en dankbaarheid uitdrukt, en merkt hoe helpend het is om die band bewust levendig te houden.
Hoe kun je hier positief mee omgaan?
Hier zijn enkele stappen om deze gevoelens te erkennen en om te zetten in kracht en verbinding:
> Koester rituelen
Rituelen helpen je om verbonden te blijven met je dierbare. Dit kan iets simpels zijn, zoals een kaars aansteken op speciale dagen, of een traditie voortzetten die jullie samen deelden.
> Praat erover
Deel je gevoelens met anderen. Een vriendin, een rouwcoach of rouwgroep kan een veilige ruimte bieden om je emoties te uiten en te normaliseren.
> Schrijf je gedachten op
Schrijven kan heel helpend zijn. Noteer herinneringen, gevoelens en inzichten. Dit helpt je om je dierbare een plek te geven in je nieuwe realiteit.
> Gun jezelf tijd
Rouw kent geen tijdslimiet. Wees geduldig met jezelf en erken dat vooruitgang niet altijd recht vooruit is. Kleine stapjes zijn ook vooruitgang.
Het gevoel dat je iemand hebt ‘achtergelaten’, is begrijpelijk, maar het weerspiegelt niet de realiteit. Je draagt je dierbaren altijd bij je, in je hart en in de persoon die je bent geworden dankzij hen. Laat 2025 een jaar zijn waarin je deze verbinding viert, terwijl je liefdevol ruimte maakt voor je eigen groei. Zoals een wijs gezegde luidt: “Liefde is niet wat je achterlaat, maar wat je met je meedraagt.”
Reactie plaatsen
Reacties